Nastanak svetilišta na izvoru Dobre vode u Daljskoj planini ide u same početke naseljavanja Srba na ovim područjima. Kao najstarija građevina pominje se “čardak”, iznad izvora žive vode, da bi se kasnije izgradila i bogomolja, koja je prvobitno bila drvena. Kada je podignuta prva kapela od tvrdog materijala, teško je utvrditi, s obzirom da su arhiva i sam objekt s kompletnim inventarom u potpunosti uništeni u toku Drugog svetskog rata, a istorijska građa je iznimno oskudna. Zna se da je zauzimanjem i materijalnim učešćem energičnog mitropolita Pavla Nenadovića godine 1758. sagrađena kapela na Dobroj vodi kod Dalja, posvećena uspenju Presvete Bogorodice. Iz povelje pronađene u ruševinama kapele posle Drugog svetskog rata, može se videti da je kapela 1758. godine i osvećena od strane mitropolita Pavla Nenadovića. Imala je oblik jednobrodne građevine malih razmera sa zvonikom nad zapadnim delom hrama. Pojedini pisani izvori beleže samo podatak da se izvan mesta u vinogradima, pod čardom Čauševac, nalazi vodica, a u njenoj blizini crkvica, kod koje se narod iz okoline na praznik uspenja Presvete Bogorodice – Veliku gospojinu i na praznik rođenja Presvete Bogorodice – Malu gospojinu svake godine okuplja. Razlog koji je naveo mitropolita Pavla Nenadovića da kapelu podigne na mestu nazvanom Dobra voda najverovatnije leži u činjenici, da je tu već ranije postojao razvijeni kult i narod se tu već molio. Mitropoliti i episkopi su bili dužni da u svojim oblastima prilikom generalne vizitacije obrate posebnu pažnju na ona kultna mesta koja su od davnina često posećivana. Tako lekoviti i čudotvorni izvori sa vodom, uglavnom su bili posvećeni Presvetoj Bogorodici ili svetoj Petki, što potvrđuje daljska i vukovarska Dobra voda. Ova kapela je 1896 detaljno obnovljena troškom patrijarha Georgija Brankovića, a već je 1899. godine završeno i freskopisanje. Zidne freske radio je Đura Pecić, koji je tom prilikom izvršio i preslikavanje ikona na ikonostasu. Na samom početku Drugog svetskog rata kapela je, od strane ustaša i njima lojalnih lokalnih lokalnih stanovnika, 1941. godine porušena do temelja. Tom prilikom uništen je crkveni mobilijar i deo ikonostasa. Posle rata deo građe, inventara kapele i ikonostasa pronađen je i vraćen, međutim veći deo zauvek je izgubljen. Ovaj kulturno-istorijski spomenik, vekovini svedok o trajanju ideje verske i nacionalne postojanosti srpskog naroda na ovom području, iako potpuno uništen, ubrzo je vaskrsao. U periodu od 1946-1948. godine na temeljima stare kapele podignuta je nova u srpsko-vizantijskom stilu s jednim kubetom, čija je unutrašnjost takođe životopisna i u kojoj su sačuvani delovi ikonostasa.