Prema zabeleženim podacima parohija datira iz 17. veka, jer postoji zabeleška da je 1698. godine bio jedan sveštenik u Borovu i da je služio u crkvi brvnari. Po drugoj zabelešci, hram Svetog Stefana je bio u izgradnji, pa se služilo u brvnari. Staru drvenu crkvu za koju je rečeno 1756. godine da je “trošna i stara”, zamenila je 1762. godine nova zidana crkva, posvećena prenosu moštiju svetog prvomučenika i arhiđakona Stefana, koju je 5. septembra 1764. godine osvetio mitropolit Pavle Nenadović. Ubrzo je Borovo dobilo i svoju srpsku veroispovednu školu. Crkva je kasnobaroknog stila, sa veoma visokim zvoniko, pravougaonika, pravilno orijentisana. Dimenzija hrama su 21 x 10 metara. Na zvoniku ima tri velika i jedno malo zvono. Najvažnije obnove bile su 1835., a zatim 1934. godine. Poslednju je finansirao Toma Maksimović, direktor fabrike “Bata”. Posle Drugog svetskog rata obnovljeni su toranj i krov. Poslednja obnova je bila 1998. godine, kada je promenjena građa na krovu i crepu, crkva je spolja obijena od maltera, ponovo omalterisana i okrečena. Osvećenje je obavio episkop g. Lukijan.
Bogato rezbaren ikonostas su u toku Drugog svetskog rata, ustaše demontirali i većinu ikona uništili. Hram je bio pretvoren u rimokatolički. Prvobitni ikonostas je, najverovatnije, bio rad Jovana Isailovića i njegovog učenika Grigorija Jezdimirovića, rođenog Borovca i predstaljao je pravo remek-delo rezbarstva. Sadašnji ikonostas je napravljen od različitih ikonopisaca 1970. godine, a zidne slike su rađene 1934. i obnovljene 1987. godine. Hristov grob datira iz 19. veka. Najstarije jevanđelje datira iz 1730. godine. Postoji jedan ručni krst, filigranski rad sa umecima od ebanovine, dva kasnobarokna čiraka sa natpisom iz 18. veka, poklon Marije Terezije i jedna kadionica od srebra iz 18. veka.